Selaam,
Tüm gün kakafonik bir ortamda çalıştıktan sonra eve gelince asla ses duymak istemeyenler olarak bir dernek kursam üyesi çok olur mu acaba?
Bazen kendi kendimi bile duyamıyorum gerçekten :)) Ne düşünüyorum, ne yapıyorum bilemiyorum. Ve belki de bu sebepten, bazen çenem beynimden önce çalışıyor :))
Yazmak benim için çok değerliydi. Öyle ki lise arkadaşımdan ayrılırken (o üniversite kazanmıştı ben kazanamamıştım) günlüğümü ona hediye etmiştim. Ya bu benim için çok kıymetliydi. O da bir süre sakladı sanki ama şimdi ne yaptı acaba hiç bir fikrim yok :)
Kendi günlüklerimi sakladım. Ne bileyim eski kitaplarımı karıştırsanız aralarından mutlaka yaşanmışlıklarımın saklı olduğu ufacık kağıt parçaları bile bulabilirsiniz. Sadece ben okuyunca hatırlarım ama ne olduğunu, siz anlamazsınız :))
Bir gün bu dünyadan göçersem diye de oğluma yazdım. Belki tüm bu yazdıklarım da hep gittiğimde arkamda kalsın bir şeyler diyedir. Ne kadar meraklıyım iz bırakmaya değil mi?
Yaşadıklarımda da öyle kayda değer bir şey yok ha, yanlış anlama. Benimkisi sadece yeşillik olsun diye sanki. Öylesine bir aşk parmakuçlarımdaki.
Bu aralar;
Gülmeyi seviyorum diye eleştiriliyorum.
İnsanları seviyorum diye eleştiriliyorum.
Yazmayı seviyorum diye eleştiriliyorum.
Olsun ben tüm bunlara sadece gülüyorum ve şunu eklemek istiyorum:
ı ıh cicim. Yanlışınız var. Ben sadece bazılarınızı seviyorum . .
Öpücük
P.♥
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder