Pinarage

yaktığım, yırttığım, çöpe attığım "sevgili günlüklerime". . 

unuturum diye korktuğum ne varsa saklamak istedim. bu yüzden yazdım belki de. bu yüzden biriktirdim sevdiğim kime ait ne varsa. 
şimdi eski kitaplarımın, okul defterlerimin ya da ne bileyim çocukluğumdan ne kaldıysa annemin evinde; içinden çıkıveriyor hatıralarınız.

üniversite okuduğum şehre son kez giderken aldığım otobüs bileti gibi. 
lisede tüm öğrenciler adına davet edildiğim toplantı davetiyesi gibi.
ilk işe başladığım hastanede boş vakitte bir kağıda çizdiğimiz resimler gibi.
hiç biriniz yoksunuz belki ama; bunlar var işte. 
siz beni unuttunuz belki ama; bana sizi hatırlatıyor evren.

unuturum diye korktuğum ne varsa yazdım ben. 
belki de yapabildiğim en iyi terapiydi kendime. 

peki neden korktum sonra? 
neden okumaya üşendim? hatırlamayacağımdan mı korktum, ya da unutamayacağımdan? 

ben "sevgili günlüklerim"den kurtuldum hep.

unutmak istediğim ne varsa unuttum.

artık yaşım da günlüklere pek uygun değil sanki. 

hala yazmak istiyordum. 

ben de yazdım.

işte bu. 

öpücük P.