Sizsiniz sebebi!
Kendimi küçücük bir bebeğin karşısında bu kadar çaresiz hissetmeme sebep olan ve beni çaresizliklerimle bir başıma koyup kenara çekilen sizsiniz!
Fışkıran sütünüzden bana neydi ki anlattınız ben size "sütüm az" diye ağlarken?
Duşa girmenin bile lüks olduğu o zor dönemlerimde evime gelip "ben bebekle ilgilenirim, sen git dinlen" bile diyemediniz!
Sizsiniz sebebi!
Çocuğuma neyin iyi geleceğine, neyin zarar vereceğine kendi başıma karar veremedim. "Biz yaptık hiç de bir şey olmadı" dediniz ve evet yine beni eksik hissettirdiniz!
Sütümün yaramadığına, bebeğimin doymadığına, evimin dağınıklığına. . . her şeye bir fikriniz vardı ve beni mutsuz hissettirecek tüm güce sahiptiniz!
Size göre ne vardı veremediğim kilolarımla ilgili? Kilolarım kadar ilginizi çekmedi yüklendiğim başka yükler!
Aradan geçen 3 yıl sonra bunu o kadar iyi anladım ki. "Size nasıl fırsat vermişim! Size kendimi neden bu kadar üzdürmüşüm acaba" diye şimdilerde kendime kızıyorum.
O günlere geri dönebilsem keşke. Sebep olduğunuz bu mutsuzluk çukuruna asla düşmezdim!
Tadını çıkara çıkara yaşardım lohusalığın her anını. Sütüm mü az, olsun! Çocuğum sağlıklı büyüyor. Evim mi dağınık/pis? Olsun kucağımda küçücük bir dünya taşıyorum, gerisinin ne önemi var ki? Ev de temizlenir, dağınıklık da toplanır. Şu an en güzel an, bir kaç yıla kucağımda durmak istemeyecek bebeğim, kokusunu içime daha derin çekeyim, yaşadığım her anın tadına varayım!
Neyse, yine de geç değil!
Hala müdahil olmaya çalıştığınızı biliyorum ama; bu kez doğru yoldayım.
O titrek ellerinizi asla sokturmayacağım hayatıma! Ve kem gözlerinize fırsat vermeyeceğim!
Çektiğim set dilerim yeterince açık anlatmıştır size derdimi!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder